Help mee om de wereld mooier en vreedzamer te maken, positiviteit, vrede, liefde

In mei 2022 maakte ik een reis naar de Highlands van Schotland, een tiendaagse wandeltocht van 150 kilometer die een paar kilometer boven Glasgow begint en eindigt in Fort William. De zogenaamde 'West Highland Way'. Mijn uitdaging was om dit alleen te doen en zo minimalistisch mogelijk. Maar de grootste uitdaging was om te genieten en het niet als een fysieke uitdaging te zien en daarnaast om, om hulp te vragen wanneer ik het nodig had. En behalve deze uitdagingen, was er ook de uitdaging om alleen te gaan, om helemaal op mezelf aangewezen te zijn. Ook moest ik mijn vliegangst overwinnen want ik vind vliegen heel spannend.

Ik wilde dit heel graag doen, hoe spannend ik het ook vond om alleen te gaan. Eerder maakte ik alleen een reis naar Zweden, maar die heb ik halverwege - ik had plannen om er een maand te blijven - afgebroken omdat ik me alleen voelde. Daar werd ik door een aantal mensen ook aan herinnerd, met de vraag: "Ben je niet bang dat je net als toen in Zweden...?". Die vraag hield me zeker bezig, maar in twee jaar was er veel veranderd in mijn leven.

Begin 2022 was ik oververmoeid en ik zat slecht in mijn vel. Ik had twee turbulente jaren achter de rug en alle vermoeidheid, spanning en stress kwam eruit. Ik kon het niet meer opbrengen om naar mijn werk te gaan, mijn energie was tot nul gedaald en er zat niets anders op dan me ziek te melden bij mijn werkgever. Van mijn werkgever kreeg ik alle begrip en ruimte om tot rust te komen en om weer te helen. Ook kreeg ik toestemming om in mei vakantiedagen op te nemen zodat ik de reis naar Schotland kon maken.

In die periode, in 2021, zocht ik hulp en die hulp ontving ik van Tamara Sibbald. Ik had eerder zo'n vijftien sessies bij haar gehad en dat heeft me toen enorm geholpen. En ook de sessies die ik begin 2022 bij haar heb gehad hebben mij enorm geholpen. Tamara moedigde me enthousiast aan om de reis te maken en daarna, in korte tijd, regelde ik alles wat ik nodig had om te gaan.

Ik bereidde me goed voor want in acht dagen 150 kilometer lopen met 15 kg. op mijn rug was niet iets alledaags voor mij. Ik las artikelen en keek filmpjes over de West Highland Way, ik kreeg advies en tips van iemand die de route al eens gelopen had en in de outdoor winkels kreeg ik goede adviezen met betrekking tot een rugzak, kleding, tent, schoenen etc. Ik pakte alles steeds opnieuw in, in mijn rugzak en zette mijn rugzak steeds op een weegschaal. De uitdaging was om onder de 14 kg. te blijven want eenmaal aan de wandel draag je ook nog water mee. Het was een hele uitdaging, maar het lukte aardig. In en om Groningen liep ik dagelijks met bepakking steeds meer kilometers om te trainen.

Op 2 mei stapte ik met minimale bepakking - een rugzak met een tent, een slaapzak en matje, een kookpitje en een pannetje, twee sets kleding/ondergoed etc. in wandelkleding in de bus, daarna de trein en vervolgens op Schiphol het vliegtuig in naar Glasgow.

Op Glasgow Airport pakte ik de bus naar het centrum om van daaruit de trein te pakken naar Milngavie, spreek uit als "Mulgay", want daar start de West Highland Way. En van alles wat ik op voorhand had uitgezocht ten aanzien van mijn eerste dag in Schotland, leek het in niets op wat ik in mijn hoofd had. Milngavie was uitgestorven, de winkels waren allemaal gesloten en er waren alleen wat jongeren op straat die de zoveelste backpacker aanschouwden. De West Highland Way is een enorm populaire route in Schotland.

Hoe dan ook bracht een heel vriendelijke en spraakzame taxichauffeur me van Milngavie station naar de eerste campsite die ik op voorhand had geboekt, zo'n zes kilometer boven Milngavie. Daar aangekomen werd ik heel vriendelijk en warm ontvangen door de campsite eigenaar. Vlak voordat ik in het vliegtuig stapte appte ik hem nog met de vraag of ik na 20.00 uur nog een warme maaltijd kon krijgen, en dat was absoluut geen probleem.

Aangekomen op de campsite besloot ik om eerst mijn tentje op te zetten en daarna te gaan eten. Onzeker en krampachtig zette ik mijn tentje op waarbij de campsite eigenaar op afstand geboeid naar mijn worsteling stond te kijken en na een half uur vroeg: "Are you allright, sir?". En ik antwoordde: "No, can you help me please?". Maar hij antwoordde dat hij geen verstand had van tenten. Haha! ik moest er ook wel om lachen, maar uiteindelijk bood de handleiding van de tent hulp. Ik lees handleidingen zelden, tenzij mijn irritatiegrens is bereikt :-)

Waar het (natuurlijk) regende en waar ik in de miezer mijn tentje aan het opzetten was. De maaltijd was heerlijk en ik besloot om 21.30 uur om te gaan slapen.

Ik sliep voor geen meter die nacht. Door de miezer was alles nogal klam in de tent. Als ik me omdraaide op mijn matje kraakte het als een gek en mijn slaapzak zat in no time als een wokkel om mijn lijf. Het waaide die nacht stevig en ja, die regen dus. Het voelde eerder als kramperen in plaats van kamperen :-)

Het viel me meteen op hoe ontzettend vriendelijk en spraakzaam de Schotten zijn. Bij aankomst op het vliegveld, in de bus, de trein naar Milngavie, de ontzettend vriendelijke en spraakzame taxichauffeur, de campsite eigenaar. Ik voelde me echt heel welkom en daarin zou ik de dagen daarna alleen maar meer bevestigd worden.

De volgende morgen stond de eerste wandeling op het programma, zo'n 11 kilometer en daarmee de kortste van wat nog op het programma stond.

Maar eerst moest ik mijn tent afbreken en alles weer in mijn rugzak zien te krijgen en dat valt niet mee als je tent zo nat is als een dweil en je dingen droog wilt houden, vooral omdat er geen enkele vorm van beschutting was waar ik met mijn tent stond. Maar na een uur worstelen zat alles in mijn rugzak. Afbreken en mijn rugzak inpakken kost het dubbele aan tijd dan het opzetten van de hele boel.

De eerste twee kilometer was een klim van zes procent en ik werd meteen geconfronteerd met het fysieke van de hele onderneming. Afgepeigerd kwam ik boven en daarna was ik meteen de weg kwijt. Omdat ik niet in Milngavie was gestart moest ik eerst de borden met het West Highland Way teken zien te vinden. En die vond ik, alleen liep ik de verkeerde kant op, namelijk terug naar Milngavie. Ik kwam twee wandelaars tegen en één van hen bleek een Nederlander te zijn. Je komt ze ook overal tegen, die Hollanders maar het was wel makkelijk communiceren. Ze wezen me de weg en ik was 'on track'.

Na Glasgow en tien kilometer na Milngavie kwam ik in een heel ander landschap terecht en maakten de geluiden van de stad, het vervoer en de industrie plaats voor stilte en rust. Een hele bijzondere ervaring vond ik dat en hoe verder ik zou lopen tijdens mijn reis, hoe stiller en desolater het zou worden. Na mijn wat moeizame start van de eerste wandeldag, werd ik naarmate ik verder liep steeds kalmer en rustiger. Het landschap werd steeds mooier en ik ontmoette alleen al de eerste dag meer dan twintig mensen uit allerlei landen: Canadezen, Amerikanen, Nederlanders, Duitsers, Italianen, Engelsen, Ieren en ook heel wat Schotten want ook zij bewandelen de West Highland Way.

Aan de Schotten merkte ik hoe trots zij op hun land en cultuur zijn en behalve door wat zij mij vertelden, kun je de historie en cultuur van Schotland haast proeven, echt heel bijzonder. En nogmaals, het viel me op hoe ontzettend vriendelijk de Schotten zijn en behalve dat toonden ze juist ook interesse in mij. Wat ik heel grappig vond, is dat een aantal Schotten tegen me zeiden: "You Dutch people speak English so well, probably better than us".

De Schotten hebben humor en zelfspot, waar je ergens ook wel die ene, wat woeste knipoog naar Engeland in kunt ontdekken.

Op de tweede campsite aangekomen was het droog dus kon ik mijn tent en aanverwanten een tijdje drogen op een schapenhek. De dagen daarna zou ik de tent elke dag binnen tien minuten opzetten en werd ik steeds handiger in het afbreken van de tent en het inpakken van mijn rugzak. Ik trof een Nederlands dame die heel vriendelijk was en vroeg of ze me tips mocht geven ten aanzien van kamperen. Op de tweede kampeerplaats van mijn reis, ik had dat op voorhand uitgezocht, moest ik naar het dorp voor een gastankje voor mijn kookpitje want dat mocht ik natuurlijk niet meenemen in het vliegtuig. Het dorp bleek verder te liggen dan gedacht, maar uiteindelijk kocht ik een gastankje en eten voor onderweg. De derde dag zou ik namelijk wild kamperen aan Loch Lomond en dan moet je natuurlijk wel wat warms te knagen hebben.

Ik ontmoette ontzettend veel backpackers uit meer dan tien verschillende landen en vaak kwam ik op de campsites waar ik stond dezelfde mensen weer tegen. En hoewel ik 90% van de reis alleen liep, was het heel leuk en gezellig om met al die mensen te praten. Iedereen had zijn of haar eigen beweegredenen om met een rugzak de 150 kilometer lange tocht te willen lopen. Iedereen is relaxt, iedereen geniet van de natuur, van het lopen en van het contact met andere backpackers. Ik vond het heel inspirerend.

De derde dag was de langste dag met de meeste kilometers, ook omdat ik aan het begin van de dag de borden kwijt raakte en daarom drie kilometer omliep. Ik zou die dag 23 kilometer lopen met een rugzak van 18 kilo want daar was een gastankje en eten bijgekomen én twee liter water. De route was grillig met smalle, onverharde paden, dan weer klimmen, dan weer dalen. Ik was opgelucht dat ik de wild campsite had gevonden en ik besloot terstond dat ik de volgende dag mijn bagage zou laten vervoeren. Eén van mijn uitdagingen: hulp zoeken, accepteren (dat ik dit fysiek niet aankon), genieten. Met nog vijf wandeldagen van gemiddeld 18 kilometer per dag zou het voor mij een lijdensweg geworden zijn en zou ik er niet van kunnen genieten.

De wild campsite was adembenemend mooi, ik krijg er weer kippenvel van en een brok van in mijn keel. Intense rust en stilte, mijn tent aan de rand van het enorme meer en een prachtig uitzicht. Ik genoot meer dan ooit van een bakje oploskoffie en van een kant-en-klaar maaltijd die ik roerend in een pannetje opwarmde. En ja, poepen in een kuiltje, hahaha! want op een wild campsite heb je natuurlijk geen sanitaire voorzieningen. Het besluit om mijn bagage te laten vervoeren voelde héél goed en zowaar had ik een 3G verbinding aan het meer en zocht ik uit waar ik moest zijn voor mijn bagage.

Ik bleef lang zitten aan het meer, wikkelde mezelf in een warme jas en tuurde over het kabbelende water naar de prachtige rotsen in de verte. Behalve ik stonden er nog twee kampeerders waar ik nog even een praatje mee maakte. Zij kwamen uit Italië.

De volgende morgen liep ik twee kilometer naar een hotel waar ik wederom ontzettend vriendelijk werd geholpen en zij alles voor mij regelden om mijn bagage naar de volgende campsite te laten vervoeren. Ik pakte een heel handig, lichtgewicht rugzakje in met maximaal vijf kilo aan bagage: een regenjas, water, eten, een boekje van de route en een doosje sigaartjes. Ik voelde me vederlicht en opgelucht en ik keek uit naar de wandeling van die dag.

Dag vier liep ik lang met een Engelsman op en we spraken over van alles en nog wat. Ik had hem al eerder ontmoet, op dag twee. Maar zijn tempo lag hoger dan het mijne, dus gingen we ieder onze eigen weg. Twee dagen later zou ik hem weer ontmoeten.

De vierde dag was loodzwaar, vooral omdat ik onbedoeld de moeilijkste en zwaarste route had genomen. Deze route was geen wandelen meer, het was klimmen en klauteren op glibberige, soms hele smalle paadjes. En ten spijt mijn lichte rugzak, was ik na elf kilometer helemaal kapot. Ik kwam aan bij een hotel en ik besloot om daar op adem te komen met een grote bak koffie en een zoet gebakje. Ik checkte de route in mijn boekje, pakte mijn telefoon erbij en kwam erachter dat ik nog eens tien kilometer zou moeten lopen voordat ik op de volgende campsite zou aankomen. Dat zou ik nog wel aangekund hebben, maar dan zou ik er zeker niet van hebben kunnen genieten. Deze route was 'no mercy'.

De vriendelijke barman vertelde me dat ik met de pont naar de overkant van Loch Lomond zou kunnen gaan en daar de bus kon pakken naar de volgende locatie. En dat deed ik.

Ik trof een Ierse jongedame bij het pontje, zij zou dezelfde route nemen als ik naar dezelfde campsite. Onderweg op het meer begon de stuurman oude Schotse liederen te zingen en dat was echt geweldig leuk. Ik genoot enorm van het ritje op het meer en ik was blij met mijn keuze om het OV te pakken. Eenmaal aan de overkant keek ik samen met de Ierse jongedame naar de bustijden. Het zou nog drie uur duren voordat de volgende bus zou komen. Ik verloor haar eventje uit het oog, maar trof haar later in de bar van het hotel waar ze aan een biertje zat te slurpen en in gesprek was met een ouder stel. Ik vroeg haar of ik erbij mocht komen zitten en zo zaten we gezellig aan een biertje te nippen, bestelden we fish and chips en troffen we later twee Schotse dames die ook aan de wandel waren en dezelfde bus zouden nemen. Het was gewoon bere gezellig, het was genieten en dat was één van mijn uitdagingen: genieten, niets moet, pak rust als je wilt, je moet niks en al helemaal niet elke kilometer van de route met een zware rugzak lopen.

Na Loch Lomond liet ik steeds mijn bagage vervoeren van de ene naar de andere campsite en achteraf gezien was dat ook de juiste keuze want er lagen behoorlijk wat fysieke uitdagingen in het verschiet. De dagen daarna waren echt fantastisch. Ik zou nog twee keer een deel van de route met een bus afleggen, maar uiteindelijk heb ik zo'n 110 kilometer gelopen.

Hoe verder ik in de Highlands kwam, hoe desolater het landschap werd. Ik heb meerdere keren momenten gehad dat ik gewoon moest stoppen met wandelen omdat ik mijn blik niet van het landschap af kon houden. Alleen, turend vanaf een hoog punt met uitzicht op niets dan bergen, meren en adembenemende landschappen brachten me helemaal terug bij mezelf. Het woord genieten dekt de lading niet, het was meer dan dat; het was heel intens. De natuur verricht werkelijk wonderen. Het heelt ook fysieke pijn want anders was ik met die twee kunstheupen van mij nooit zo ver gekomen.

Behalve de helende kracht van de natuur was het ook het contact dat ik met zoveel verschillende mensen had tijdens mijn reis. Ik had een gesprek met een vrouw die uit een burn-out kwam of er nog net inzat en waar ze al wandelend heel open over sprak. Ik daalde af naar de zoveelste campsite toen er een Engelsman in een kilt naast me kwam lopen en waarmee ik vervolgens een uur lang heb gesproken over de meest uiteenlopende dingen. Ik raakte mijn creditcard kwijt (bleek achteraf dat ik 'm gewoon thuis had laten liggen) en belde met ING. Het eerste wat de dame die ik aan de telefoon kreeg zei, was: "Ik hoor vogeltjes fluiten, waar bent u?" en dus vertelde ik waar ik was en had ik een heel leuk gesprek met haar. Ik werd door een groep wandelaars, vier zussen, uitgenodigd om mee te eten toen we elkaar weer troffen op een camping. Het gesprek met de Ierse jonge dame, de gesprekken met de Schotten, de twee ontzettend spraakzame taxichauffeurs die ik ontmoette en bijzonder genoeg trof ik iemand aan die ik hier in Groningen, toen ik aan het trainen was had ontmoet. Er was een Amerikaanse familie, ik trof ze bij het Glen Coe ski resort en later op The Devils Staircase waar we foto's van elkaar maakten en spraken over Amerika, Nederland en Schotland. Er liepen twee Schotse dames voor twee goede doelen, ik trof ze bij het hotel waarna we samen met de Ierse in de bus stapte. Ze betaalden mijn buskaartje en ik kon hoog en laag springen, ik mocht ze niet terugbetalen. De lunch met twee Engelse heren, toen ik na een zware klim vroeg of ik aan het enige tafeltje in de buurt waaraan zij zaten mocht aanschuiven. En zo zijn er meer memorabele contacten geweest tijden mijn reis. En hoewel ik 90% van de tijd alleen liep, voelde dit niet zo.

Het voelde goed om weer thuis te zijn, hoewel ik de eerste week echt weer moest 'landen' en ik Schotland best miste. Maar ik herinner mezelf nog steeds aan de uitdagingen die ik mezelf destijds had gegeven en hoezeer ik ze ben aangegaan en wat het me heeft gebracht. Daar ben ik trots op en vooral ben ik dankbaar, dankbaar dat ik dit mocht aangaan, dankbaar voor de prachtige natuur, dankbaar voor de leuke en interessante mensen die ik heb mogen ontmoeten, ik ben dankbaar voor alles...